Noorwegen

Voeringsfossen

Een interessant aspect van ons werk is dat je bijzondere mensen tegenkomt, die niet noodzakelijkerwijze een methode hebben om met andere mensen om te gaan zoals een handelaar of een psycholoog. Al voor zijn komst naar Spanje had Dag zichzelf gekenmerkt als een niet-sociaal persoon. Interessant geval voor mijn persoon, aangezien ik mijzelf altijd kenmerk als een goede socialist.

Het verbaasde ons dan ook, toen Dag ons uitnodigde om in zijn huisje in Bergen te slapen. Dat bleek naderhand te bestaan uit dat hij de slaapzaak onder de bank uittrok en er in kroop, terwijl wij vanuit een tweepersoonsbed uitkeken op de Ulrike heuvel. Gegeven de hotelprijzen bleek dit uitstekend uit te werken voor mijn bankrekening, die geteisterd  door de belastingdienst en een halve maand betaling door de uni vanmorgen uitkwam op 7 euros. Geen goed uitgangspunt voor een verblijf in Noorwegen.

Het slot in Bergen

Ook verbaasde de ascetische Dag ons door zelf een stuk vlees in de pan te gooien in de keuken uit de jaren 60, wat hij noemde, vlees van de zee. Op die manier raak ik smakelijk etend ook mijn laatste vrienden met een sympatie voor Greenpeace kwijt.

De Ulrike heuvel van meer dan 600 meter proberen we op de laatste dag te beklimmen. Na een uur klauteren en glibberen zijn we 250 meter naar boven gekomen tot 480 meter met mooie uitzichten tussen de nevel door. Inma staat al te trillen, dus we besluiten af te dalen en dat was het meest avontuurlijk van Bergen. Het meest brave was het orgelconcert in de Johanneskerk door een beroemde medelander. Voor Dag was het een hoop herrie.

Na 9 maanden geen stuurwiel te hebben aangeraakt, had Dag toch de zwarte voiture aangeslingerd en wilde blijkbaar bewijzen dat-ie kan rijden; de tenen van Inma staan sindsdien erg dicht bij elkaar. Vanuit

Uitzicht vanaf Ulrike

ons avontuur in Hardangervidda rijdt hij ons over een prachtige weg met geweldig uitzichten tot Mo (spreek uit Moe) waar we de lokale IJslandse kokkin bezoeken.

Vanaf de toren in Bergen

Helemaal niet slecht, zelfs het eten niet. De uitzichten zijn hier weer geweldig op de watervallen en het fjord. Nu heb ik ondertussen geleerd dat je fjord uitspreekt als “fjoer”.

Ikzelf heb niet zo’n last van samengeknepen tenen. Het rijden is sowieso een uitdaging. Ik heb wel geleerd van het rijden in Noorwegen, dat je daar

Oude brug in Mo

gemakkelijk de 150 km haalt met een batterij van de LEAF, aangezien je tussen de 50 en 80 kruist meest op fjord niveau. De dame die met de mitsubishi de Hardanger hoogvlakte op was gereden had het heter gekregen dan wij. Er zat nog voor 4 km in toen ze de stekker er in stopte. De doelstelling is om in 2025 het centrum van Bergen volledig electrisch te hebben. Ik verwacht dat ze het halen.

Dag lacht zelfs even in Mo

Vanaf het huisje van Dag naar het centrum rijdt een bus 10. Ik heb al snel door (kan rekenen) dat we beter een Bergen card kunnen aanschaffen voor de bus en musea, ook al sluiten die musea eerder (om 4) om te compenseren dat ze laat openen (om 11). Ik heb het

Uitzicht onderweg rijdend van een fjord naar de andere

geprobeerd, maar kreeg Dag niet de KODE (kunstmusea) in. Zelf genoten we minder van de moderne kunst en meer van Munch en nog meer van Nicolai Astrup, krabbelend onder een paraplu van een plek naar de ander. Tenslotte kregen we Dag wel mee naar het kasteel, wat ik geen kasteel mocht noemen maar wel een slot. Vervolgens konden we de ernaastgelegen toren bezichtigen. Daarna werd het voor Dag teveel en ging hij naar huis om twee uurtjes te gaan hardlopen. Naderhand deelde hij een unieke ervaring mee in zijn leven. Een jonge politieagente stapte bij de brug uit de auto toen hij naar huis liep en benaderde hem met: Meneer heeft u even tijd. U ziet er wat gestrest uit; u raakt uw hoofd de hele tijd aan. Volledige ergernis voor Dag. Naderhand praatten we er over en het bleek ook zoveel jaar na Breivik te zijn, waardoor de politie aktiever was. Ondertussen doen wij inkopen op de markt. Het lijkt wel of alle verkopers Spanjaarden zijn.

Chinesen bij de waterval op de Flombaan

Nu is het altijd goed voor opschepperij aan de koffietafel om te zeggen dat ik een ticket voor minder dan 50 foppen heb van Noorwegen naar huis (4 uur vliegen) met priority en zitplaats inbegrepen. Echter, Torp bleek zo ver weg (en super duur) voor de spoorwegen en mijn plan om een auto te huren en op een andere plek in te leveren bleek een Spaans minimum maandsalaris te kosten. Het blijkt dus goedkoper om nieuwe tickets vanuit Bergen te kopen met SAS nota bene en de auto daar weer in te leveren. We krijgen een rode cactus mee, wat een groot vraagteken oplevert voor Ingrid wanneer ik dat sms. Deze seksistische auto heeft kussentjes aan de buitenkant voor het krassen, alleen een spiegeltje aan de bestuurderszijde (aangezien de vrouw rijdt en de man zichzelf niet bekijkt) en er zit een knop voor vooruit en een voor achteruit om het eenvoudig te houden. Kan niet mis gaan. De verhuurder weet niet eens dat er hendeltjes zitten om op of af te schakelen voor als je de berg afrijdt.

Stuwmeer, Gletcher op de chtergrond niet te zien

Nadat we misschien hebben laten doorschemeren dat Noorwegen koud is en duur met een Big Mac index van 300% (volgens de economist slechts 20%, maar alles is 3 keer zo duur), gaan we er nog een keer bijvertellen dat het een mooi land is met geweldige uitzichten. Op fjord niveau  kijk je tegen de watervallen aan die vanaf de bergen naar beneden storten. Drie keer maken we fotos bij de Veuringsfossen (watervallen). De kaart en de gps van de auto geven ook aan dat als je hoger komt de weg een kluwen wol wordt. Je gaat dus door kurkentrekker tunnels waar bochten van 180 graden meerdere keren voor komen. Ook de beroemde Flambaan trein (beter Flombahn) gaat zigzaggend omlaag. We zitten er tussen de fotograferende Chinezen tot grote ergernis van Dag, die het liever heeft over zijn fietstochten in dit gebied. Op de boottocht door het fjord wordt zijn humeur niet beter, maar de uitzichten zijn weer geweldig en de zeehondjes zwemmen langs.

Boot trip in de fjoer

Nu even vertellen dat niet alles duurder is. Electriciteit is goedkoper en 98% hydraulisch. De Noren gaan meer lachen als het meer sneeuwt; dat maakt de electiriciteit goedkoper. Ondanks de rijkdom aan olie en gas gaat vrijwel alle verwarming electrisch of met de houtkachel natuurlijk. Mijn duurzaamheidsgevoel gaat in tegen het gevoel dat de stuwmeren het landschap vernielen.

Hytte in Geilo

Na alle oh en ah van onze 5 uur durende tocht met de rode cactus als we Bergen hebben verlaten komen we in Geilo aan waar Ingrid en Stefan nu wonen. Ingrid heeft een hytte geregeld van haar baas met prachtig uitzicht op de vallei en de erachterliggende sneeuw. Je kunt bijna niet slapen om 4 uur in de ochtend met dit mooie uitzicht. De volgende dag lopen we rond, we lopen rond en nog een keer rond voor te eindigen in de pizzeria, waar de Big Mac index vertaald is in de pizza index.

Uitzicht in Geilo

In de ochtend doen we eerst de lokale winkeltjes en bekijken de petshop die Ingrid runt. Je

Ingrid en de petshop

kunt het geen dierenwinkel noemen want dieren mogen er niet worden verkocht, maar wel halsbandjes met diamanten voor Fifi; altijd kopen als je daar opgewonden van raakt. We bekijken ook het lokale openlucht museumpje. Na een siesta gaan we naar het ski station (de hele wereld spreken het Noorse woord niet uit als het Noorse “schi” heb ik geleerd) op (slechts) 1000 meter, waar Stefan de luxe apartementen runt. Ook daar genieten we (in de koude) van de geweldige uitzichten. Tenslotte maken we van een wandeling langs de rivier met z’n vieren en Nova de hond. Inma is nu echt uitgeteld en ik heb er in de nacht geen kind aan :-).

Museumpje Geilo

rivier in Geilo met Stefan en Ingrid

In de vroege ochtend rijden we weer naar Bergen over de hoogvlakte met uitzicht op de gletcher in de verte en de nieuwe brug over het Eidfjord. Voor de verandering is het prachtig weer met 6 graden celcius. Als SAS ons naar Málaga heeft gebracht is het gewoon weer boven de 30. De volgende dag (zondag in dit heidens land) laad ik het karretje vol met een grote varieteit van fruit, groente en vis voor 50 foppen. Het is minder de big Mac index van -20% van ES als wel de enorme varieteit van het aanbod wat een verschil maakt. Het wordt veel moeilijker om af te vallen in ES. Bovendien in Geilo is iedereen sportief; de natuur ziet er al snel goed uit. We gaan maar weer eens afkicken aan de playa.

Op de hoogte met ijs vanuit een cactus

Hardangervidda

Hardangervidda aan de wandel

Ik ben al weer twee weken onderweg. Vandaag komt er meer relax binnen. Waarschijnlijk omdat we wat dingen hebben afgerond en ik nu van het Noorse natuurschoon kan genieten. Van het hete verblijf in NL en de eerste conferentie in Edinburgh heb ik helemaal geen fotos. Het aktieve conferentie leven houdt in dat je veel communiceert en veel bier drinkt. Organisator Julian stapt op het einde met een tiental mensen in de dubbeldekker in de richting van het bierfestival. Dat maakte waarschijnlijk de meeste indruk. Van de 100 verschillende typen bier probeer ik er waarschijnlijk 6 (je raakt al snel de tel kwijt) beginnend met een Jarl.  Wat ik er van onthoud is dat je na een stout helemaal niets meer proeft. Curry eten is het Schotse recept ervoor. Ik houd

Team in grote EURO conferentie

het op een glas water. Met de Portugzen pak ik de trein naar Glasgow voor een 10 keer zo grote conferentie. Veel minder als Edinburgh, maar de lokale Schotten zijn leuke mensen. Het gewonde recept is stromende regen. Als je Glasgow intypt krijg je George square in de zon te zien. Ziet er niet zo uit als ik druipend het hotel zoek.  We zitten ondertussen een beetje in de stress over een project. Leo kijkt bezorgd op de foto. De verassing voor me is dat Frederic (helemaal links) en Bogi met de buik ook halverwege aankomen. Er moet dus nog een fotootje uit op de laatste dag van de conferentie. Verder weer veel zitten, eten en vooral drinken. Het lijf snakt naar beweging, maar we

waterval bij Eidfjord

blijven tot het laatst nog in gevecht met de Spaanse burocratie die we op afstand proberen aan te sturen. Het gevoel is dat je niet weg kunt in juli. In de ochtend rijd ik het Spaanse team naar Prestwick airport aan de westkust en pik er Inma op die vanuit thuis komt aangevlogen. Hetzelfde vliegtuig neemt de anderen mee naar het ES paradijs. In Glasgow proberen we nog papieren op afstand te bewegen in de burocratie en vervolgens rijden we een lange tocht in de grijze regen naar Aberdeen aan de oostkust. Qua gebouwen vind ik het specialer dan Glasgow door de granietbouw. Oude gebouwen worden in het centrum gebruikt door de horeca. We hangen een beetje in Slains Castle en nemen er een pint en afschuwelijk voedsel. Eh, niet al et Schotse eten was slecht, he. Er zijn ook goede koks, maar de bars hebben vaak simpele recepten.

Binnen in Slains Castle (bar)

In de stromende regen rijd ik de 10 km naar het vliegveld in een half uur. Niet echt rustig. Vervolgens weer een telefoontje vanuit Spanje met paniek. Het lijkt niet tot rust te komen. Aan het eind van de dag blijkt onze rector het zelf te hebben geregeld en heb ik er meer vertrouwen in. We kunnen proberen een paar dagen te relaxen.

De relax begint in het centrum van Bergen, waar verassend de zon schijnt. We bestellen (dure) tickets voor een dagtour voor maandag als het wonderbaarlijk ook niet gaat regenen (zegt men) Ik wil graag Inma Bruggen laten zien, de oude Hanzestad. Op de markt proberen we diverse soorten caviaar en zalm aangerijkt door de Spaanse verkopers.

Inma in de sneeuw

Voor de oefening lopen we heel de 360 meter hoge berg op voor het geweldige uitzicht. Omlaag met de baan leidt bijna tot paniekaanvallen van Inma. In de avond gaat het weer regenen en we checken dat alles OK is thuis en we niet halsoverkop terug hoeven vliegen. In de ochtend is het vroeg opstaan voor een drie uur rit naar de Dyranut op de Hardangervidda. We hebben een hut besteld om er de nacht te blijven hangen.

Onderweg hebben we geweldige indrukken van de fjorden waar je op zeeneiveau landinwaarts rijdt tussen de groter wordende bergen in. Eidfjord is inderdaad een geweldig mooi dorp aan de fjord. We rijden door de nieuwe tunnels met rotondes in de tunnel! over de nieuwe brug over het fjord. Dan gaat het omhoog het plateau op.

Even een bakkie met de bende

Jan en Riek Hendrix komen met een luxe huurauto en Ingrid en Stefan met de hond en hun slaapmobiel (Berlingo met tent op het dak) waar ze nu net enthousiast over zijn. Waar ik enthousiast over ben is dat we zoveel kleren en laarzen kunnen lenen dat we niet door de snijdende wind bevriezen en een wandeling van drie uur kunnen maken over de hoogvlakte. Aan het einde blijven we bij de kachel kneuteren terwijl de rest van de Hendrices weer huiswaarts gaat naar Geilo.

Hendrices por el mundo op de Hardanger vidda

Gondola

Er zijn twee excursies gepland bij de conferentie. Een gaat naar de plek waar de warmwater bronnen zijn ontdekt bij de aanleg van de trein.

Bij de oorspronkelijke bron

Ik kan geen goede foto maken, maar alé. De bronnen werden meteen publiek goed en er werd een zwembad aangelegd die nu weer dicht is. Hoger gelegen bronnen bleken warmer.

Om dezelfde berg (sulphur mountain) op te komen is er een kabelbaan. Inma kan daar

zicht op Banff met de 3000 meter berg op de achtergrond

niets mee, maar ik kan omhoog na het neertellen van een aardig bedrag met Alejandro die blij met de selfie stick rondzwaait. Het blijven je kinderen, he. Het dorp ligt op slechts 1300 m hoogte en we gaan naar

Dal richting Louise

1500 meter met de Jeep. De gondola brengt ons op een uitzicht punt op 2200 m. We hebben gelukkig beter weer dan de collegae een paar dagen geleden en kunnen over houten constructies van een plek naar de ander waar het uitzicht telkens wijzigt. De

uitzicht vanuit de gondola

volgende keer omhoog hiken dan. Een van de collegae zegt dat de Canadezen minder vet zijn dan de US Amerikanen. Dat is natuurlijk, omdat er in dit dorp alles op outdoor is

Bumpers inn met de jeep, non-cheapy cheapy place

gefocused; raften, hiken, fiets en ski.  Het hotel is eigenlijk tamelijk niets voor het bedrag dat je neer moet leggen. Gelukkig kan ik nog een keer gebruik maken van de hotpool op het dak als we even geen avondprogramma hebben.

Met Inma kunnen we in ieder geval naar de waterval. Daar zou ik niet graag met de raft vanaf gaan. En dan is het weer tijd om naar huis te gaan, nadat we een best paper prijs in ontvangst hebben genomen. De weg naar het vliegveld is weer 90 per uur en 110 per uur op de cruise control en dan kunnen we de blauwe vogel in voor 10 uur vliegen. Het gaat ons beter af dan de heenweg. De vlucht naar huis is tenslotte 10 uur later vanuit Schiphol. We doen nog

Cascade Banff

een bakkie in het NL zonnetje bij Mont Catherine, waar Nijntje staat te wachten op de start van de siesta stimulerende tour. Dan blijven we nog een uurtje bij de kleinkindertjes in de

Terras in Nijntje town

zon hangen. Op Schiphol ontdekken we dankzij de vertraging nog een ligstoel en poef en Transavia blijkt ook geschikt voor de siesta. En dan ruik je weer de sardinas als we langs het strand van Antonio banderas rijden met de auto; back in paradise….voor een week.

Louise en Banff

Romantische trip naar Louisa

Het is inderdaad het mooiste landschap dat ik ooit gezien heb. Dat komt dan waarschijnlijk omdat ik nog niet veel rondgewandeld heb in Noorwegen schrijf ik dan naar Dag. Zover, waren de mooie landschappen weggelegd voor de Alpen en Pyrenee. De Rocky Mountains kan daar nog een schepje bovenop doen als de gletcher rustig uitglijdt in Lake Louise; een stuk mooier dan de princes waarnaar die genoemd is. op 1700 meter hoogte mMet 70 meter diep een koude bedoeling. Er komen meer dan een miljoen mensen per jaar op af.

Alejandro blijft bezig met de selfi stick

Vanaf Calgary zijn we eigenlijk maar 350 meter geklommen de rivier op 130 km naar Banff. Hier zitten we dan tussen de grote bergen ingeklemd aan dezelfde Bow rivier. Het uitzicht verandert telkens door de zon en de wolken. Voor een Nederlander in ieder geval indrukwekkend. Ik wandel na aankomst in ieder geval even langs de river. We gaan nog niet hoog de berg op. Het moeilijkste is de temperatuur en kleding. Als de zon er op staat is het heet en bij de volgende vlaag wind weer koud. Het is een gezellige bedoeling in het dorp met een blijde out-door atmosfeer. Je ziet van alles met dikke jassen tot teenslippers.

Op zondag rijden we door de regen met dreigende lucht nog verder de snelweg 1 langs en gedeeltelijk over de aangeprezen 1A. Dat laatste valt wat tegen, want door de bomen heb je verder geen uitzicht. Een collega zegt dat-ie langs de route verschillende beren heeft gezien. Bij het bezoekercentrum

aan de Bow rivier in Banff

worden we ook gewaarschuwd voor beren wat een grappige uitwerking heeft op onze hike naar het meer 1.5 uur omhoog over een oud trampad. Regelmatig in de handen klappend en roepend: Yogi, wij zijn hier, krijgt Inma de echte schrik van haar leven als een grote hardloper van achteren voorbij komt hijgen.

Na een fruithap en de fotos zetten we de afdaling weer in; nu langs het Louise riviertje dat uitkomt in de Bow river. Dat gaat dan wat sneller. We hebben echt mazzel met het weer want de regen is weggegaan. Dan weer een drie kwartier terug met de Jeep

Luise Creek omlaag

naar het hotel waar ik nu het warme bad op het dak met uitzicht op de bergen wil ontdekken. Na wat tegengesputter van de rest en het doorlopen van het labyrint komen we daar tenslotte terecht en laat ik de vermoeide benen afzakken in het hete water. Tenslotte proberen we met de jet-lag Portugesen de lokale braai van Rib-Tony waar de gelukkig gestorven Alberta prairy koeien hun bestemming vinden in de hongerige magen.

over de Louise creek trail

Calgary

Op de brug met skyline

Als er iets onaangenaam is, is het wel 15 uur in 3 vliegtuigen hangen en 22 uur onderweg zijn. Als je maar naar het westen blijft gaan,  dan is nog wel licht trouwens. Ten eerste valt het op dat Calgary in de vlakte ligt. We hadden de bergen dichtbij verwacht. De strijd tegen de jetlag bestaat eerst uit 9 uur naar bed en vervolgens de spieren weer loskrijgen in het zwembad. Daar ligt verder niemand in, want wie wil er nu in een hotel naast de airport in een zwembadje gaan liggen.

In het “historisch” centrum

We halen de Jeep op op de luchthaven, maar zoals de aanbeveling luidde, ga niet het centrum in met de auto. Dus dat wordt vanaf de lokale mall een treintje het centrum in. Dat werkt inderdaad prima. Nu is de tegenstelling met Málaga, dat het hier wel eens -30 wordt. Het leven is daar op aangepast. Er zitten wat mensen op terassen dichtbij de rivier luidruchtig te zijn, maar het verdere leven vindt vooral binnen plaats. De hoge gebouwen zijn veelal verbonden met luchtbruggen en de eettenten zitten op dezelfde verdieping van de gebouwen, allemaal met veel glas om naar buiten te kijken naar de sneeuw gok ik. Die ligt er nu niet. het is groen en de gemeente heeft veel gedaan om ook bloempotten op te hangen, alsof ze de stempel “ville fleurie” willen krijgen die in Frankrijk zo gewoon is.

Kunst op het eiland in de rivier van knikkers

De Franse taal, hoewel overal geschreven, daar moet ik hier niet aan beginnen geloof ik. Je kunt beter wat jippie-jahoe roepen met cowboy laarzen in deze stad. Ik zie er niet uit op de foto, maar daar hoef je je niet veel van aan te trekken in Canada. Dit volk is niet alleen super multi-culti, maar ook de kledingkeuze is volledig vrij en zoals in de US leiden meer mensen aan overgewicht; ik val niet op.

Het eilandje in de bow rivier is eigenlijk ontstaan omdat iemand bedacht een kanaaltje door

Devonian gardens op de bovenste verdieping van de mall

de bocht van de rivier te trekken om de boomstammen wat dichter bij de zagerij te krijgen; core business zeg maar. Nu wordt er geoefend voor een Shakespear uitvoering en er zijn kunstwerken neergezet zinds de laatste overstroming twee jaar geleden. Heel gemakkelijke stad voor de toerist. tenzij je de creditcard wil branden ben je er in een paar uur doorheen. Hoogtepunt is de shopping mall straat met op de bovenste verdieping de Devonian tuinen. Geniaal idee. Waar ga je de kindertjes uitlaten in de winter? Je rijdt met je auto naar de stad. parkeert onder de mall en laat je kinderen in het park spelen waar alles met verwarming, lichten en vocht wordt gereguleerd. Nu is het zomer en moet de zonnebril op. Er speelt iemand op de piano en de mensen zitten hun boekje en krantje te lezen. De kindertjes dwarrelen over de moderne wipkippen. Ondertussen stoppen anderen zich vol in de eettuinen ernaast. We zijn in Noord Amerika.

de tegenparteeei

Om 6 uur vanmorgen komt er een meel binnen na het laatste nieuws om 23.30 uur in whatsapp, dat de volgende meeting om 18.00 bij ons in de kelder is. Gelukkig wordt het de lokale kroeg naast het gemeentehuis. We zitten er dik in. Het gaat om meetings van ongeveer 6 uur dikke discussies, want zo gaat dat bij links. De geluiden nemen toe als ik het bier of de wijn uit de koelkast trek. Ten eerste worden de onderhandelingspunten geinventariseerd, met post-its op onze kasten geplakt en weer en weer geherkauwd.

Partijcentrum in onze kelder voor inventarisatie van punten. Burgemeester bij de papiertjes op de koelkast

Dan gaan de echte onderhandelingen met drie andere partijen van start om te zorgen dat de corrupten uit het bestuur van de gemeente blijven. En nog een keer en nog een keer beginnend met een ambitieus programma.

Zondag beginnen ze om 10.00 in de ochtend tot laat in de avond. Gelukkig zijn we er niet bij. We doen een excursie naar de rio Chillar in Nerja met Dag. Zondag is daar niet de goede dag voor, want het is file lopen geblazen. Na meer dan twee uur stroomopwaarts met de voeten over de keien door het stromende water zijn we dan toch een keer op het verste punt gekomen. Ook daar kun js een bad nemen in de rivier.

Inma bij eindpunt in de rio Chillar na meer dan twee uur stroom opwaarts

Na de boterhammekes is het weer een paar uur terug strompelen. De electrische auto slaagt er in om Dag in het centrum van Málaga af te leveren en ons weer naar huis te brengen.

De volgende avond staat de onderhandelingscommissie weer voor de deur tot 18 mensen om de strategie te bespreken. Vandaag dus weer een paar uur in de kroeg voor de volgende onderhandelingen beginnen om 20.00 vanavond. Misschien halen we het tot burgemeester met 10% van de stemmen via de akkoorden. Zaterdag weten we of het gelukt is als de raad wordt geinstalleerd en er wordt gestemd voor het nieuwe bestuur.

verkiezingen

Allerlei emoties in een weekeinde. Dobberde ik vorige week nog op de middelandse zee in de zeilboot, dit weekeinde was het ten eerste weer family business. Even happen met ma en de blauwe envelope verzorgen. Maar dan bevind ik me toch echt op een fiets met Gerlach en Corrie, zoals vroeger zo gewoon was richting de stad, el Bosque del Duque. Daar gaat-ie waarempel onderin wat vroeger het sorteercentrum van de PTT was in de Kerkstraat en hangen we te luisteren naar de muziek van Jazz in Duketown. Dit was toch ooit dertig jaar geleden het hoogtepunt van het jaar voor een muzikale ziel. De varieteit is wat minder en ook de kwaliteit, maar talent is overal te vinden in ieder geval Sam Vloemans maakt indruk.

de bende van Sam Vloemans

We komen waarmempel spontaan Johan en Meike tegen die de stad inlopen met een ijsje. Dat wordt even stevig hangen tot na middernacht eindigend in de Keulse Kar met nog meer oudere jongeren en muziek en bier die we begrijpen. Het huiswaarts fietsen is dan weer zwaar, zeker als ik nog met de auto naar de Veluwe wil. De auto is een super sport mobiel met een wiel achterop, maar een kleine 1.5 D onder de motorkap; maakt indruk op de autobahn als de oma’s kinderwagen duwend je voorbij komen stuiven, zeg maar.

Ik mag weer naar huus vanuit Weeze en dat is gepland, want er wordt gestemd voor de gemeenteraad in Spanje. Mijn uitdrukking is dat dit een goed gevoel geeft nu, maar dat dit na het tellen van de stemmen gaat uitlopen op een teleurstelling. Niet helemaal. En daar zit ik dan bij het tellen van de stemmen. Ons stembureau, waar Inma met onze lijsttrekker de hele dag hangt heeft 5 verschillende “tafels” met ieder 700 stemgerechtigden en gerund door 3 aangewezen “vrijwilligers” en de hulp van één burocraat. Daar blijft het niet bij. Om toe te zien of alles wel volgens het boekje gaat heeft elke partij bij elke tafel een afgevaardigde. Daar zit ik dan als de stembus sluit en het tellen gaat beginnen. Elke afgevaardigde heeft een lijstje bij zich waarop de partijen (er wordt niet op personen gestemd) worden gevinkt. Pas als aan het einde iedereen dezelfde getallen heeft wordt de telling getekend en in de verzegelde envelope door een postbeambte (die bestaan hier nog) in uniform meegenomen naar het centrale stembureau.

Nieuwe hoop voor Barcelona; de schulden van de corrupten verdwijnen snel, die van de families nooit

Je hoeft hier niet tegen Wilders of le Pen te stemmen; Spanje is een tolerant volk en extreem rechts is beperkt door enkele zielen met de fascistische takkenbos die geen zetel halen. De politiek wordt echter gedomineerd door een partij opgericht door de laatste minister van propaganda van het Franco regime, die zelf zo’n beetje tot zijn dood nog tot president van Galicia werd gekozen. Ook geen probleem, ware het niet dat het een corrupte kliek is geworden, waar eindelijk pas in 2015 verse partijen tegen opstaan.

Onze nieuwe beweging bestaat in het dorp uit allemaal oudere jongeren voor het grootste deel uit het onderwijs van mensen die zich nog nooit bemoeid hebben met politiek, maar het gegraai, de schulden, de vriendjespolitiek, de kliekvorming nu echt zat zijn. Alle partijen hebben hun “sede”, zeg maar een lokaaltje en centen geleend (of geroofd) om de lijsttrekkers op te hangen aan de lantaarnpalen en propaganda te financieren. Wij moeten het doen met de lokale kroeg en zijn volledig schuldvrij. De ergernis komt als we 10 stemmen tekort komen om van 2 naar drie zetels te gaan en die zetel dus naar de grote corrupte bende gaat. Toch is er overwinningsgevoel in Spanje door de symbolen in de grootste steden.

Manuela Carmona, nieuwe hoop in Madrid

In Madrid moet het corrupte boegbeeld (haar knechtje zit in de gevangenis omdat-ie miloenen in Zwitserland had, haar beeltenis staat afgedrukt op elke taxi in de stad en aan elke lantaarnpaal) worden verslagen door een mensenrechten rechter die de beweging aanvoert als onafhankelijke. De volgende dag spreekt ze met de collegae van de rechterlijke macht om te voorkomen dat mensen uit hun huis worden gezet zonder dat voor opvang is gezorgd; voor de mensen dan, want voor de opslag van meubels zorgt de staat wel! In Barcelona wordt de zittende kliek van de aloude presidente (met miljoenen in Andorra) verslagen door anti uitzettings activiste Ada Colau; bekend van de plaatjes waar ze door de ME wordt verwijderd uit de verdediging van een uitzetting. Ze kondigt vandaag aan dat welke coalitie ook, alle officiele autos van de gemeente worden afgeschaft, alle vergoedingen voor maaltijden en verblijf ook, want de politici worden al betaald. Dat heet dan in Nederland een anti-bezuiningspartij. Hier heet dit een anti-graai partij. Het eeuwenoude boegbeeld van Valencia, Rita, valt eindelijk van haar voetstuk. Ook hier wordt een anti-corruptie partij een van de grootste, bekend uit alle onderzoeken die ze hebben gedaan naar het geschuifel met geld. De burgemeester van Xativa wilde zelfs niet opgeven toen een geluidsband waarop hij duizenden euros steekpenningen an het tellen is gepubliceerd werd en zelfs zijn partij hem aan de kant wilde zetten. Hij bleef als lijsttrekker en is eindelijk gevallen.

Je hoort mijn enthousiasme; misschien verandert er eindelijk iets en wordt de macht van het graaigeld met de bijbehorende gekochte propaganda en media kleiner.

 

Stilte en Koningsdag

Daar staan dan de oude ramen

En toen was het opeens stil. Een beetje vreemd in Spanje. Nu heb ik dat ook aan mezelf te danken, want we hebben weer stapels foppen neergelegd voor nieuwe ramen met dubbelglas super afsluitend en zo. Ik was er al lang achter dat ik blijkbaar aan een doorgaande weg hoor te wonen; de A59, de dorpsstraat, de N225 en nu aan de helling vanaf de N340. Niet iedereen, of beter, bijna niemand heeft een electrische autos dus de arme diesels reutelen de helling op. Mijn slaapkamer is opeens hermetisch afgesloten van dat geweld en nog belangrijker, verliest in de winter niet alle warmte.

Inma wekt weer indruk door met een gedegen onderzoek er achter te komen dat de fabriek in Gallicia een stuk verkeerd in het kantelraam heeft gemonteerd. De stoere monteurs die in deze macho wereld het beter moeten weten, staan met de mond vol tanden. De oude ramen staan tegen de muur aan om opgehaald te worden. ik had al een stapel bankbiljetten gehaald voor de betaling. Echter, alleen maar overschrijving of pas boven de 1500 euro. Dan maar bij de bank in de rij. Dit land is tamelijk omgedraaid sinds de laatste 10 jaar in hun anti zwart geld beleid. Het is niet meer wat het geweest is voor de 500 euro biljetten.

Koningsdag bij het Cervantes theater

Ik zit een beetje in de dip na een meeting met de belastingdienst, over centen gesproken. Fijn dat ze me een enorme subsidie gaven om een ecologische auto aan te schaffen, maar we willen nu wel 4500 foppen terug via de inkomstenbelasting. bovendien is het een paar dagen bewolkt geweest zodat ik nu met mijn trotse zonneboiler opeens met koud water moet douchen. Dan toch maar even gaan bijkomen op de koningsdag in Málaga.

oranje rommelmarkt in Málaga

De baas van Vino Mia bij het theater is Nederlandse en ze grijpt de gelegenheid aan om reclame te maken voor de saak door de Nederlandse club te interesseren om de koningsdag op het plein bij het theater te houden. Daar zit ik dan in mijn oranje shirt. Ik ben nog niet in een super sociale bui na de pijn in de portemonee en kijk het zaakje eens aan met een cola vanaf de hoek. De rommelmarkt loopt nog niet hard, maar het is een leuk initiatief.

Aan het einde van de week komt Rene met familie en stijgt de temperatuur weer naar zomerse waarden. Voor het eerst van het jaar loop ik weer met de voeten door de branding. met het zeewater op 17 graden nog wel een beetje koud.

Naar de top

broederschap in centrum Sevilla

De aktiviteiten van Semana Santa betrof  ook een rondhangen in 31 graden in een volgepakt Sevilla. De broederschappen kruisen het centrum op lage snelheid. De lokale politie organiseert oversteekplaatsen voor de bezoekers om de optochten te doorkruisen. De mensen moeten natuurlijk wel wat tapas achter de fino aansturen anders wordt het nog zwaarder om de hele dag en nacht op de benen te staan. Gelukkig bezoeken we ook

Uitzicht op de guadalquivir vanuit de gouden toren

nog wat anders cultureels. In de gouden toren is het zeevaartmuseum gevestigd. Met een Europese docent kaart kun je er gratis in. Het uitzicht op de plaza de toros, de rivier en de stad is bijzonder. Het zware werk komt echter als we weer naar thuis rijden na een intensive conferentie; de verkoudheid slaat hard toe door de vermoeidheid en airconditioning. Het blijft nog twee weken hangen voor ik weer normaal kan ademhalen. Het hardlopen wil nog niet zo door een blessure in de rechterkuit, maar emotioneel was ik tamelijk toe aan het beklimmen van een berg.

Op de top van de Maroma 2065 meter

Gisteren was het zover. Vroeg vertrokken Dag en ik richting Alcaucin met de leaf (electische auto). Dat was ook al een avontuur, want daarmee waren we nog nooit tot 800 meter geklommen. Boven bleken we de helft van de accu te hebben gegeten. Geen probleem want omlaag laadt die weer op en na 25 km tot op de snelweg wordt er verder niets gegeten aan energie van de accu. Met lopen ziet dat er wat anders uit. Zoals ik uitstippel voor Dag, een van de goede dingen is dat op de berg het eten altijd hardstikke goed smaakt. Het waait in eerste instantie en het uitzicht is geweldig. Dat wordt alletwee minder. Na een paar uur maken we een overgang van west naar oost en is er een geweldig uitzicht op de sierra Nevada 50 km verderop. Opeens staan we weer tussen de bomen. Na 2.5 uur

Uitzicht op de muur en top na 2.5 uur

geeft mijn hoogtemeter 1750 meter aan en is er een uitzicht op de laatste muur. Vreemd genog is er ook een bron op deze hoogte, slechts 300 meter onder de top. Een aantal wilde paarden kruist het pad die ook willen drinken. Maar dan wordt het kaal en bovendien hijgen geblazen door de ijle lucht. Op de top is het weer geweldig; zon en geen winde, het uizicht wat minder. Ik haal brood, 3 soorten kaas, worst , en fruit uit de rugzak. Dag staat wat raar te kijken met zijn broodje en energy bars. Meestal gaat het hier om in Spanje; een tocht is om een excuus te hebben om goed te eten. Op de top hangen we zo’n 40 minuten. Erg stil is het niet. Een blik jongere Malagueños heeft ook de top gehaald en blijft maar kleppen. Het contrasteert met de stilte die je kunt vinden in de bergen.

Uitzicht op Sierra Nevada 50 km verderop

De afdaling gaat te snel. Het wordt me egens zwart voor de ogen en ik dubbel een been en ook de stok. Wat schaafwonden staan op de arm. Het moet duidelijk wat rustiger, maar dat gaat niet zomaar met een maratonloper als companion. Als we weer op het grote pad komen na 1.5 uur is hij zelfs overtuigd dat Newton meer gebaat is met een hardloop beweging dan met een stap beweging. Het gevolg is dat we in 2.5 uur weer zijn afgedaald met al het geglibber over rotsen en losse stenen erbij. Een geweldige tocht en eigenlijk de eerste van dit jaar. Thuis kan ik eindelijk het bad vol laten lopen met de grote hoeveelheid heet water uit de zonneboiler. De slaap komt als een bewusteloze toestand.

Toen werd het warm

Installatie van warm water

Er belt iemand aan. Dankzij de crisis wil men wat kwijt. Ik ben inderdaad enthousiast over heet water van de zon. Het leek me echter nooit iets om het water op het dak te hebben, waar je niet bij kunt en eigenlijk elk jaar een anti roest pin in moet duwen. Maar kijkt dat dan; er zitten latijnen op het dak en er wordt een depot voor warmte op het dak geladen. Het is een nieuw systeem, waar je niet het drinkwater opslaat, maar het water door het vat met hete vloeistof laat vloeien. Eenvoudig; geen accumulatie van kalk en geen roest. Hebben de Duitsers weer bedacht. De Zuid Amerikanen komen om 15.00 uur, maar zijn nog tot 22.00 uur bezig om alles aan te sluiten.

Juan en Dag in Ronda

Het weer slaat volledig om. Met Ron en Maaike vullen we de kachel met de resten van de amandelen die we na 2 jaar toch maar eens gaan pellen. Maar het ligt er nog steeds. De maximum temperatuur is gestegen van 15 tot 28 graden. Ik grijp snel in de kast en stap op de motor naar Ronda. De bezoekers rijden er met de kleine C3 van Juan achteraan. Voor het eerst kunnen we bij het rondlopen de Arabische baden bezichtigen. Ik trek een fotootje van Dag bij de baden. Inma is nog niet goed met de verkoudheid en is thuis gebleven, ook om op te ruimen na al het werk op het dak.

Op de terugweg doen we nog een visite aan Puerto Banus, om even gezien te worden tussen de Ferraries en Porsches. De Costa del Sol is al aardig druk door de Semana Santa vakantie.

Die tref ik ook volledig in het hart. ik zie hier koning Philipe op tv in Sevilla, maar ik ben er zelf ook heen gereden met Alejandro en Dag voor een meeting. We bevinden ons dus een uur na aankomst in de kathedraal, waar twee tronen worden binnengedragen voor

Dag bij Arabische baden in Ronda

Palmzondag. De mensen doen hun nette kleren aan en hangen in de stad tussen de ku-kux-clan mutsen. De stad is volledig vol met mensen. Ook in Málaga heb ik misgegrepen, want ik wilde Dag oppikken in het centrum. Heeft me een half uur zweten gekost, want alle wegen zijn natuurlijk afgesloten voor de processies.

In Triana zitten we aan de rivier een pintje te doen met uitzicht op de stad en het schoon wat allemaal voorbijtrekt. Gelukkig mogen we op maandag weer aan het werk met de andere autistische wiskundigen in Sevilla. Even uitrusten van het toerisme.

Groepsfoto met al de brains