Noorwegen

Voeringsfossen

Een interessant aspect van ons werk is dat je bijzondere mensen tegenkomt, die niet noodzakelijkerwijze een methode hebben om met andere mensen om te gaan zoals een handelaar of een psycholoog. Al voor zijn komst naar Spanje had Dag zichzelf gekenmerkt als een niet-sociaal persoon. Interessant geval voor mijn persoon, aangezien ik mijzelf altijd kenmerk als een goede socialist.

Het verbaasde ons dan ook, toen Dag ons uitnodigde om in zijn huisje in Bergen te slapen. Dat bleek naderhand te bestaan uit dat hij de slaapzaak onder de bank uittrok en er in kroop, terwijl wij vanuit een tweepersoonsbed uitkeken op de Ulrike heuvel. Gegeven de hotelprijzen bleek dit uitstekend uit te werken voor mijn bankrekening, die geteisterd  door de belastingdienst en een halve maand betaling door de uni vanmorgen uitkwam op 7 euros. Geen goed uitgangspunt voor een verblijf in Noorwegen.

Het slot in Bergen

Ook verbaasde de ascetische Dag ons door zelf een stuk vlees in de pan te gooien in de keuken uit de jaren 60, wat hij noemde, vlees van de zee. Op die manier raak ik smakelijk etend ook mijn laatste vrienden met een sympatie voor Greenpeace kwijt.

De Ulrike heuvel van meer dan 600 meter proberen we op de laatste dag te beklimmen. Na een uur klauteren en glibberen zijn we 250 meter naar boven gekomen tot 480 meter met mooie uitzichten tussen de nevel door. Inma staat al te trillen, dus we besluiten af te dalen en dat was het meest avontuurlijk van Bergen. Het meest brave was het orgelconcert in de Johanneskerk door een beroemde medelander. Voor Dag was het een hoop herrie.

Na 9 maanden geen stuurwiel te hebben aangeraakt, had Dag toch de zwarte voiture aangeslingerd en wilde blijkbaar bewijzen dat-ie kan rijden; de tenen van Inma staan sindsdien erg dicht bij elkaar. Vanuit

Uitzicht vanaf Ulrike

ons avontuur in Hardangervidda rijdt hij ons over een prachtige weg met geweldig uitzichten tot Mo (spreek uit Moe) waar we de lokale IJslandse kokkin bezoeken.

Vanaf de toren in Bergen

Helemaal niet slecht, zelfs het eten niet. De uitzichten zijn hier weer geweldig op de watervallen en het fjord. Nu heb ik ondertussen geleerd dat je fjord uitspreekt als “fjoer”.

Ikzelf heb niet zo’n last van samengeknepen tenen. Het rijden is sowieso een uitdaging. Ik heb wel geleerd van het rijden in Noorwegen, dat je daar

Oude brug in Mo

gemakkelijk de 150 km haalt met een batterij van de LEAF, aangezien je tussen de 50 en 80 kruist meest op fjord niveau. De dame die met de mitsubishi de Hardanger hoogvlakte op was gereden had het heter gekregen dan wij. Er zat nog voor 4 km in toen ze de stekker er in stopte. De doelstelling is om in 2025 het centrum van Bergen volledig electrisch te hebben. Ik verwacht dat ze het halen.

Dag lacht zelfs even in Mo

Vanaf het huisje van Dag naar het centrum rijdt een bus 10. Ik heb al snel door (kan rekenen) dat we beter een Bergen card kunnen aanschaffen voor de bus en musea, ook al sluiten die musea eerder (om 4) om te compenseren dat ze laat openen (om 11). Ik heb het

Uitzicht onderweg rijdend van een fjord naar de andere

geprobeerd, maar kreeg Dag niet de KODE (kunstmusea) in. Zelf genoten we minder van de moderne kunst en meer van Munch en nog meer van Nicolai Astrup, krabbelend onder een paraplu van een plek naar de ander. Tenslotte kregen we Dag wel mee naar het kasteel, wat ik geen kasteel mocht noemen maar wel een slot. Vervolgens konden we de ernaastgelegen toren bezichtigen. Daarna werd het voor Dag teveel en ging hij naar huis om twee uurtjes te gaan hardlopen. Naderhand deelde hij een unieke ervaring mee in zijn leven. Een jonge politieagente stapte bij de brug uit de auto toen hij naar huis liep en benaderde hem met: Meneer heeft u even tijd. U ziet er wat gestrest uit; u raakt uw hoofd de hele tijd aan. Volledige ergernis voor Dag. Naderhand praatten we er over en het bleek ook zoveel jaar na Breivik te zijn, waardoor de politie aktiever was. Ondertussen doen wij inkopen op de markt. Het lijkt wel of alle verkopers Spanjaarden zijn.

Chinesen bij de waterval op de Flombaan

Nu is het altijd goed voor opschepperij aan de koffietafel om te zeggen dat ik een ticket voor minder dan 50 foppen heb van Noorwegen naar huis (4 uur vliegen) met priority en zitplaats inbegrepen. Echter, Torp bleek zo ver weg (en super duur) voor de spoorwegen en mijn plan om een auto te huren en op een andere plek in te leveren bleek een Spaans minimum maandsalaris te kosten. Het blijkt dus goedkoper om nieuwe tickets vanuit Bergen te kopen met SAS nota bene en de auto daar weer in te leveren. We krijgen een rode cactus mee, wat een groot vraagteken oplevert voor Ingrid wanneer ik dat sms. Deze seksistische auto heeft kussentjes aan de buitenkant voor het krassen, alleen een spiegeltje aan de bestuurderszijde (aangezien de vrouw rijdt en de man zichzelf niet bekijkt) en er zit een knop voor vooruit en een voor achteruit om het eenvoudig te houden. Kan niet mis gaan. De verhuurder weet niet eens dat er hendeltjes zitten om op of af te schakelen voor als je de berg afrijdt.

Stuwmeer, Gletcher op de chtergrond niet te zien

Nadat we misschien hebben laten doorschemeren dat Noorwegen koud is en duur met een Big Mac index van 300% (volgens de economist slechts 20%, maar alles is 3 keer zo duur), gaan we er nog een keer bijvertellen dat het een mooi land is met geweldige uitzichten. Op fjord niveau  kijk je tegen de watervallen aan die vanaf de bergen naar beneden storten. Drie keer maken we fotos bij de Veuringsfossen (watervallen). De kaart en de gps van de auto geven ook aan dat als je hoger komt de weg een kluwen wol wordt. Je gaat dus door kurkentrekker tunnels waar bochten van 180 graden meerdere keren voor komen. Ook de beroemde Flambaan trein (beter Flombahn) gaat zigzaggend omlaag. We zitten er tussen de fotograferende Chinezen tot grote ergernis van Dag, die het liever heeft over zijn fietstochten in dit gebied. Op de boottocht door het fjord wordt zijn humeur niet beter, maar de uitzichten zijn weer geweldig en de zeehondjes zwemmen langs.

Boot trip in de fjoer

Nu even vertellen dat niet alles duurder is. Electriciteit is goedkoper en 98% hydraulisch. De Noren gaan meer lachen als het meer sneeuwt; dat maakt de electiriciteit goedkoper. Ondanks de rijkdom aan olie en gas gaat vrijwel alle verwarming electrisch of met de houtkachel natuurlijk. Mijn duurzaamheidsgevoel gaat in tegen het gevoel dat de stuwmeren het landschap vernielen.

Hytte in Geilo

Na alle oh en ah van onze 5 uur durende tocht met de rode cactus als we Bergen hebben verlaten komen we in Geilo aan waar Ingrid en Stefan nu wonen. Ingrid heeft een hytte geregeld van haar baas met prachtig uitzicht op de vallei en de erachterliggende sneeuw. Je kunt bijna niet slapen om 4 uur in de ochtend met dit mooie uitzicht. De volgende dag lopen we rond, we lopen rond en nog een keer rond voor te eindigen in de pizzeria, waar de Big Mac index vertaald is in de pizza index.

Uitzicht in Geilo

In de ochtend doen we eerst de lokale winkeltjes en bekijken de petshop die Ingrid runt. Je

Ingrid en de petshop

kunt het geen dierenwinkel noemen want dieren mogen er niet worden verkocht, maar wel halsbandjes met diamanten voor Fifi; altijd kopen als je daar opgewonden van raakt. We bekijken ook het lokale openlucht museumpje. Na een siesta gaan we naar het ski station (de hele wereld spreken het Noorse woord niet uit als het Noorse “schi” heb ik geleerd) op (slechts) 1000 meter, waar Stefan de luxe apartementen runt. Ook daar genieten we (in de koude) van de geweldige uitzichten. Tenslotte maken we van een wandeling langs de rivier met z’n vieren en Nova de hond. Inma is nu echt uitgeteld en ik heb er in de nacht geen kind aan :-).

Museumpje Geilo

rivier in Geilo met Stefan en Ingrid

In de vroege ochtend rijden we weer naar Bergen over de hoogvlakte met uitzicht op de gletcher in de verte en de nieuwe brug over het Eidfjord. Voor de verandering is het prachtig weer met 6 graden celcius. Als SAS ons naar Málaga heeft gebracht is het gewoon weer boven de 30. De volgende dag (zondag in dit heidens land) laad ik het karretje vol met een grote varieteit van fruit, groente en vis voor 50 foppen. Het is minder de big Mac index van -20% van ES als wel de enorme varieteit van het aanbod wat een verschil maakt. Het wordt veel moeilijker om af te vallen in ES. Bovendien in Geilo is iedereen sportief; de natuur ziet er al snel goed uit. We gaan maar weer eens afkicken aan de playa.

Op de hoogte met ijs vanuit een cactus